‘Hoezo, moet ik op schrijfcursus’?

Mijn cursisten zijn meestal heel gemotiveerd. Goede communicatie vooraf over de inhoud en het doel van de training is daarbij cruciaal. Als van te voren alleen gecommuniceerd is dat ze naar een ‘schrijfcursus’ gaan (of moeten), is dat anders. Volgens mij komt dat door het woord ‘schrijfcursus’. Wie naar een schrijfcursus gestuurd wordt, kan ‘dus’ niet schrijven. En dat vinden veel mensen bijna een belediging. ‘Hoezo kan ik niet schrijven? Dat kan toch iedereen?’ of ‘Iedereen maakt toch taalfouten?’ In dit blog een overzicht van de misverstanden die het woord ‘schrijfcursus’ oproept.

Misverstand 1: We moeten op ‘Nederlandse les’

Sommigen van mijn cursisten klampen mij voor de cursus al aan en vertrouwen me toe dat ze dyslectisch zijn. ‘Dus wat ik hier doe…?’ Anderen vertellen in het voorstelrondje een beetje lacherig dat ze op de middelbare school niet zo goed opgelet hebben bij Nederlands. Kortom voor veel mensen is een ‘schrijfcursus’ een les in Nederlandse spelling en grammatica. Dit misverstand hangt samen met de definitie van wat een goede tekst is: een tekst zonder taalfouten. Dat een foutloze tekst ook een heel slechte tekst kan zijn, is voor deze cursisten altijd een geweldige eye opener. 

Misverstand 2: Niet nodig, want ik ben hoger opgeleid

Dit misverstand hangt samen met het eerste: schrijven heb je al eerder in je leven geleerd. Op de middelbare school of op je vervolgopleiding. Met name van hoger opgeleiden wordt aangenomen dat ze prima kunnen schrijven. ‘Dat hebben ze toch wel op de universiteit geleerd?’ Maar dat is nou juist heel vaak niet het geval. Ook de aanname dat je ‘vanzelf’ weet hoe je een goede tekst schrijft als je hoger opgeleid bent, is helaas onjuist. Dus, hup, op ‘schrijfcursus’ met die academici! 

Misverstand 3: Alles moet zeker weer anders?

Vooral oudere werknemers hebben er een hekel aan. Zuchtend komen ze binnen. Ze zijn al ‘twintig keer’ op schrijfcursus geweest en steeds ‘moet alles weer anders’. Vaak wijten ze dat aan een wisseling in het management dat graag zijn stempel op de organisatie wil zetten. Ook weten ze me vaak te vertellen dat het ‘eerst veel informeler moest, toen weer formeler en toen weer informeler’. Alsof het maar net is hoe de wind waait. Doodmoe worden ze ervan. Terwijl schrijfcursussen natuurlijk een prima middel zijn om de schrijfstijl van de medewerkers up to date te houden.

Kortom: Als u ‘op schrijfcursus moet’, betekent dat dus niet dat iemand vindt dat u te veel spelfouten maakt. En ook niet dat alles anders moet, omdat het weer eens anders moet. Vaak gaat het om heel andere zaken. (Welke dat meestal zijn vertel ik in mijn volgende blog.) Maar eigenlijk had uw leidinggevende u dat moeten vertellen. Voordat u naar de ‘schrijfcursus’ ‘moest’.

Annelies Buurman